عوامل متعددی می توانند بر یک درمان موفق با ایمپلنت دندانی تأثیرگذار باشند، از مهمترین این عوامل می توان به تأثیر طراحی هندسی ایمپلنت بر استحکام فصل مشترک ایمپلنت – استخوان و خواص مکانیکی نوع ماده به کار رفته در ساخت ایمپلنت اشاره کرد.
همچنین امروزه پژوهش های بسیاری در زمینه بهبود خواص مکانیکی ایمپلنت های نانوساختار در حال انجام است.
لازمه بررسی عوامل مؤثر در استحکام ایمپلنت ها از دیدگاه طراحی هندسی و انتخاب مواد، شناخت ساختمان ایمپلنت و سیستمهای بارگذاری در محیط دهان است که در ادامه به آن پرداخته می شود.
اجزای ایمپلنت را می توان به سه قسمت تقسیم بندی کرد:
در زیر به توصیف اجزای ایمپلنت پرداخته می شود.
مطابق شکل ۱ ناحیه بدنه ایمپلنت، ناحیه داخل استخوانی آن است که رزوه ها را دربر دارد.
این ناحیه جزء غیرچرخشی محل اتصال ایمپلنت – اباتمنت را در خود جای می دهد.
در بالای ایمپلنت ناحیه کرست قرار دارد که روی آن یک اباتمنت پیچ می شود.
شکل ۱: نمایش ساختمان یک ایمپلنت دندانی
(اجزای ایمپلنت)
مطابق شکل ۲، اباتمنت در واقع یک جزء سرامیکی است که روکشهای دندانی سرامیکی روی آن تثبیت میگردند.
انتهای بدنه ایمپلنت، ریشه آن قرار دارد که با قرار گرفتن در حفره ایجادشده در فک، ایمپلنت را در دهان تثبیت می کند.
شکل ۲: طریقه نصب یک اباتمنت روی کرست ایمپلنت
خواص مکانیکی نهایی یک ایمپلنت با هندسه ناحیه کرست، بدنه و ریشه آن ارتباط تنگاتنگی دارد.
با توجه به شکل ۳ ناحیه کرست ایمپلنت در تماس با استخوان کورتیکال و لثه است.
استخوان کورتیکال فاقد هرگونه حفره و تخلخل است.
ناحیه بدنه و ریشه نیز در استخوان اسفنجی کاشته می شوند.
شکل ۳. نمایش ساختمان استخوان فک و لثه
(اجزای ایمپلنت)
علاوه بر نکات ساختاری اجزای ایمپلنت نوع بارگذاری ایمپلنت در محیط دهان نیز حائز اهمیت می باشد
ادامه مطلب در لینک زیر:
مراحل استفاده و مراقبت های لازم در دوران بلیچینگ در خانه
خوراکی های مفید و مضر برای دندان
بهداشت دهان و دندان در بارداری