رادیوگرافی در دندانپزشکی

رادیوگرافی ، یکی از روش های مفید پاراکلینیک در تشخیص بیماری های دندانی است که حایز خطرات بالقوه برای بیمار می باشد.

انجمن دندانپزشکی آمریکا ADA  (American Dental Association) در سال ۱۹۸۰ راهنمایی برای تجویز رادیوگرافی به منظور کاهش دوز دریافتی بیماران تهیه نمود، که در سال ۲۰۰۴ توسط آن انجمن و سازمان غذا و دارو FDA ارتقا یافت.

این جداول به دندان پزشکان در تجویز صحیح رادیوگرافی بر اساس ویژگی های بیمار شامل سن، تاریخچه ی پزشکی و دندانی، علایم و نشانه های فیزیکی می باشد.

رادیوگرافی در تشخیص پوسیدگی ها

پوسیدگی های ثانویه به صورت ضایعه ای که در کناره های ترمیم قبلی وجود دارد تعریف می شوند.

این نوع پوسیدگی شروع مجدد یا برگشت پوسیدگی در لبه های ترمیم است که بلافاصله در مجاور ترمیم و به دنبال ریز نشت یا عدم گسترش کافی ترمیم یا برداشت ناکافی پوسیدگی های اولیه حاصل می شود.

تشخیص پوسیدگی ثانویه یکی از مشکلاتی است که دندانپزشکان با آن مواجه هستند.

از بین رفتن تطابق مارژینال بین ماده ترمیمی و حفره آماده شده مسیرهایی را برای ایجاد پوسیدگی ثانویه و ورود میکروارگانیسم های پوسیدگی زا فراهم می کند.

این ضایعات معمولا به صورت ضایعات بیرونی رخ می دهند که از نظر بافت شناسی مشابه پوسیدگی اولیه مجاور ترمیم می باشند و یا به صورت ضایعات دیواره ای بوده که به صورت نقص در مینا یا عاج در دیواره حفره روی می دهند.

تشخیص صحیح این ضایعات، در تعیین زمان مفید ترمیم ها بسیار مهم می باشد.

حدود ۷۵ % درمانهای دندانپزشکی شامل جایگزینی ترمیم به علل مختلف می باشد که از این بین دندانپزشکان علت اصلی این جایگزینی را در اکثر موارد پوسیدگی ثانویه عنوان می کنند.

امروزه روش های تشخیص پوسیدگی ثانویه شامل بررسی بالینی در یک محیط خشک و تمیز با نور کافی و مشاهده چشمی، حس لامسه از طریق سوند دندانپزشکی، نخ دندان و رادیوگرافی است.

رادیوگرافی ها، رایج ترین ابزار مورد استفاده در تشخیص پوسیدگی ها هستند.

ادامه مطلب در لینک زیر:

https://pardisdental.ir/%d8%b1%d8%a7%d8%af%db%8c%d9%88%da%af%d8%b1%d8%a7%d9%81%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d8%af%d9%86%d8%af%d8%a7%d9%86%d9%be%d8%b2%d8%b4%da%a9%db%8c/